[Short Fic] การินXนัยน์เนตร : ความผิดพลาด

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นฟิค ของเรื่อง การินปริศนาคดีอาถรรพ์ ค่ะ เป็นช่วงคดีที่สองค่ะ
เป็นฟิควายนะค่ะ ระหว่าง การินกับนัยน์เนตรสุดที่รัก (โดนถึบ)

ในเรื่องเหตุการณ์จะเหมือนในการ์ตูนทั้งหมดค่ะ แต่ว่า จะเป็นแง่คิดในฉบับของการิน เวอร์ชั่นYAOI ตามความต้องการของเนโกะค่ะ 555+

ฟิคนี้คงที่บอร์ดฟิคของพูก้าด้วย แต่ใช้นามปากกาเก่าของเนโกะเองค่ะ คืออันหลง เพราะฉะนั้นไม่ต้องตกใจนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ

เนื้อเรื่อง

ครั้งหนึ่ง ผมไม่เคยสนใจใครเลย ไม่เคยแม้สักคน จนตอนนี้ผมได้สบตาครั้งแรกกับเขา
ร่างเล็ก บอบบาง ดวงตาประกายสวย ริมฝีปากบางสีชมพูชวนน่าสัมผัส
เขาเป็นคนไม่ค่อยมีใครเข้าไปพูดคุยด้วย มันทำให้ผมคิดว่าเขาคือคนที่ใช่
ดวงตาหม่นเศร้าทุกครั้งที่มองรอบข้าง มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกใจเต้น
อยากรู้ไหมว่าผมพูดถึงใคร ........... “นัยน์เนตร”.......


ใช่..เป็นเขา ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าและนั้นทำให้ผมรู้ว่าเขา “พิเศษ”

ผมจะเริ่มพูดอะไรก่อนดีล่ะ...

“สวัสดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อการิน...อยากเป็นเพื่อนกับนาย”
ไม่...มันฟังดูงี่เง่าชะมัด

“ไงพวกเรามาไปดูศาลของโรงเรียนกันไหมฉันว่ามันน่าสนใจ”
อันนี้เขาต้องเกลียดผมแน่ อีกอย่างมันไม่ใช่ตัวผม

“นายอ่านอะไรน่ะ มาอ่านหนังสือรวมอาถรรพ์กับฉันดีกว่านะ”
อือ..เขาคงไม่ชอบหรอก อีกอย่างมันจะทำให้เขากลัวเราได้ง่ายเกิน

อา..เราจะพูดอะไรดีนะ พูดอะไรให้เขาไม่กลัวเรา ...เอ๋..หรือว่าเราจะทำผมใหม่

ผมหันไปมองจ้องหน้าต่าง มันพอจะสะท้อนเงาของผมได้ ผมพยายามทำหน้าหลายๆแบบ ยิ้มหรอ จ้อง เอ๋..ตาผมโตไปสินะ
หรือว่าทำตาโตใส่ดี เสียงแหบจิตๆดีไหม..อือ เขาว่าคนเดี๋ยวนี้ชอบคนบ้า..งั้นจบ ทำแบบนี้ล่ะ

ผมหันไปอีกทีเขาเดินออกไปข้างนอกห้อง ผมเดินหลังเขาไปพยายามไม่ให้ผิดสังเกตก่อนจะเห็น...เห็นสีหน้าเขาเหมือนอัดอั้นตันใจ
ก่อนจะฉีกกระดาษวาดรูปของตัวเอง มันทำให้ผมสนใจขึ้นมาเสียแล้วสิ..หึหึ

“ถึงกับฉีกทิ้งเลยเรอะ...” เขาสะดุ้งตกใจทันทีที่ผมพูด...ผมพูดเสียงหลอนไปหรอ..แต่เอาวะพูดน้ำเสียงเป็นอยู่แบบนี้เดียวนี้หว่า
“จะว่าไปมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อยนาย...ไม่คิดว่าเป็นแบบนั้นเหรอ?”ผมยิ้มให้เขา แต่เหมือนว่ามันจะจิตไปสำหรับเขา
เขามองหน้าผมอย่างไม่ไว้ใจเอาเสียเลย เขาโยนรูปของตัวเองทิ้งก่อนจะจ้องมองผมอย่างไม่พอใจ

“คนอย่างนายจะมารู้อะไรเล่า รูปมันจะสวยหรือไม่สวยก็ไม่สำคัญหรอก เมื่อฉันเป็นคนวาดทุกคนก็เห็นว่ามันเลวร้านทั้งนั้นแหละ!!! ถึงจะพยายามเท่าไรมันก็แค่นั้นล่ะ” เขาพูดจบก็หอบเอา
หายใจเข้าปาก

อือ...ผมอยากรู้จริงว่าเขาเอาอากาศหายใจพูดออกมาตอนไหน ติดกันหมดไม่หอบก็บ้าแล้ว แต่นั้นล่ะ...
หึ..มันทำให้ผมยิ่งสนใจอยากสัมผัสริมฝีปากนั้นที่กำลังหอบอยู่จริงๆ..

“ช่างหัวคนอื่นมันสิ  รูปที่ฉันคิดว่าสวย ขืนมานั่งสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงจนไม่กล้าทำอย่างที่ตัวเองอยากจะทำล่ะก็ ..ฉันว่ามันน่าเบื่อเป็นบ้า”

ผมหยิบรูปของเขาขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้กับมันเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองนัตน์เนตรที่น่ารัก
“ไหนๆก็ฉีกทิ้งแล้ว เอาเป็นว่ารูปนี้ฉันขอละกัน”

(คุณการินจะเอาไปทำเสน่ห์หรอ: หลง) (ใกล้แล้วอีกนิด ว่าคิดจะทำอยู่: การิน)

ผมว่าทำยังไงดีเขาถึงจะเป็นเพื่อนของผมเพียงคนเดียว...เป็นของผม..นั้นสิ ผมลองนั่งอ่านหนังสือนิยายรักหรือแม้แต่การ์ตูนผู้หญิงดู
โดยไม่ให้ใครเห็นการเก็บข้อมูลของผม และผมก็ได้พบว่า ทั้งหมด หากทำตัวเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วย จะได้นางเอกไปอย่างง่ายดาย และเป็นคู่กันทุกเรื่องเลย

ผมเริ่มคิดวางแผน แต่จะหาอะไรมาเป็นเหยื่อล่อล่ะ

“โฮ่งๆ”//เสียงน่ารำคาญชะมัด คนกำลังใช้ความคิด// ผมหันไปมองมันอย่างไม่พอใจ แต่เหมือนสมองของผมจะคิดอะไรได้..ใช่..ไอ้นี้เป็นเหยื่อล่อได้นี้...
ผมจัดการเอามันไปในป่าหลังโรงเรียนก่อนจะจัดการทุกอย่างมันอาจเป็นการยิงปืน นัดเดียวได้นกสองตัว ได้เข้าไปในป่าของอีกโลก และได้ช่วยเจ้าหญิงของผมด้วย
.......
...
.
หากแต่ทุกอย่างมันกลับกันไปหมด!
“รีบยื่นมือมาเร็วเข้าสิ ตอนนี้ยังทันอยู่นะ!!”เพราะผมเป็นเด็ก เพราะผมโง่เกินไป ผมลืมนึกถึงพวกผีป่าไปได้ยังไง!
ผมพยายามยื่นมือสุดแขนแต่นัยน์เนตรไม่แม้แต่จะยื่นมือออกมา เอานั่งกอดตัวเอง รอบๆตัวมีไอสีดำ นั้นทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังโดนพวกผีป่าทำร้าย!
“ไม่! ฉันไม่เชื่อใจใครแล้ว ฉันยอมตายที่นี่ดีกว่ากลัวไปที่โลกแบบนั้น!” เจ้างี่เง่า นายจะตายแบบนี้ไม่ได้นะ อย่ามาตายเพราะฉันแบบนี้!
“อ๊าก!”เลือด.!!?!
“อะ..ไอ้!ไอ้โง่เอ๊ย!!” นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนผมจะเห็นร่างบอบบางของนัยน์เนตรหายไป นั้นเป็นความผิดพลาดหนึ่งเดียวในชีวิตผม เป็นความเจ็บใจที่ฝังรากลึก
ไม่..ผมต้องศึกษามากกว่านี้ ผมต้อรู้จักมันมากกว่านี้ ผมต้องลงให้ลึกมากกว่านี้ และผมสาบาน....นัยน์เนตร...ฉันต้องช่วยนายออกมาให้ได้ไม่ว่าจะตายแล้วก็ ตาม!!

THE END

มีข้อติชมอย่างไร บอกได้เลยนะค่ะ  ขอบคุณที่เข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ